ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಮಿಲನದಿಂದ ಬ್ರೂಣದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುವ ಮಗು ಅದು ಅಲ್ಲಿ ಜೀವ ತಾಳಿ ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳು ಹಾಯಾಗಿರುವಾಗ ನಾನು ಒಬ್ಬನೇ ಇರುವುದು ಎಂದು ಮಗು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಗರ್ಭದಿಂದ ಹೊರ ಬಂದ ಮಗುವಿಗೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟು ದಿನವೂ ಪಾಲಿಸಿ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ತಾಯಿಯ ಮುಖ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದುವರೆವಿಗೂ ಅದಕ್ಕೆ ತನ್ನನ್ನು ಯಾರೋ ಪಾಲಿಸಿ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಅನುಭವವಾದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಯಾರೊ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗದೇ ಅದು ಬಹುಶ: ದೇವರೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ನಂಬುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ತಾಯಿಯ ಗರ್ಭದಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಮಗುವಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟುದಿನ ಪಾಲಿಸಿ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವ ಇವಳೇ ದೇವರಿರಬೇಕು ಎಂಬು ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ.
ನಂತರ ತಾಯಿಯ ಮುಖಾಂತರ ತನ್ನ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣನಾದ ಅಪ್ಪನ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮುಂದೆ ತಾತ, ಅಜ್ಜಿ, ಅಣ್ಣ, ಅಕ್ಕ, ದೊಡ್ಡಪ್ಪ, ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಹೀಗೆ ಸಂಬಂಧಗಳು ಪರಿಚಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಗು ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾದ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ತನ್ನಂತೇಯೇ ಇರುವ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿ ಇಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜನ ಇದ್ದಾರೆ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅದರ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ತಂದೆ, ತಾಯಿ, ತಾತ, ಆಜ್ಜಿ ಮಗುವನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ದೇವರ ಮೂರ್ತಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಇದು ದೇವರು, ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪಾಲಿಸಿ, ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವವನು ಇವನೇ, ಇವನು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದಾನೆ ನಾವು ಇವನನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕು, ಆರಾಧಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ ಮಗುವು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ನಾನು ಇಷ್ಟು ದಿನವೂ ತನ್ನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ತಾಯಿ, ತಂದೆಯನ್ನೇ ದೇವರೆಂದುಕೊಂಡಿರುವಾಗ, ಇವರು ಮತ್ಯಾರನ್ನೋ ತೋರಿಸಿ ದೇವರೆನ್ನುವವರಲ್ಲಾ ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುತ್ತದೆ. ಆಮೇಲೆ ಅದಕ್ಕೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ ನನ್ನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವವನು ಇವನೇ ಇರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೇ ಇವನಿಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕೈ ಮುಗಿಯತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಇವನೇ ದೇವರಿರಬೇಕು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಕೈ ಮುಗಿಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. (ಮಿಕ್ಕಿದ್ದು ನಾಳೆಗೆ)
No comments:
Post a Comment